11 April 2011

Franse revolutie



In de auto loopt hij het in gedachten nog even na. Het alibi is waterdicht. De komende twee uren zijn helemaal voor hem, zijn kleine oase in de uitgedroogde woestijn. Daar zou hij even helemaal de baas zijn. Hij voelt zich als een klein kind, ongeduldig en blij over wat komen gaat. Hij veert even hoog op uit zijn stoel en knijpt hard in zijn stuur zodat zijn knokkels wit worden. Hier past een mooi muziekje bij. Uit zijn aktetas haalt hij het blauwe plastic tasje van de recordshop. Franse chansons volume 15. Hij moet niet vergeten deze straks weg te gooien. In dingen verborgen houden was hij nooit goed geweest en samen met haar speurderstalent vormde dat geen geslaagde combinatie. Even controleren of hij zijn tandenborstel en tandpasta niet is vergeten. Mooi. Hij start de auto en kijkt nog even door de achteruitkijkspiegel. Niemand te zien.